Stomatologia zachowawcza i endodoncja
Próchnica
Choroba tkanek twardych zęba wywołana zakażeniem bakteriami próchnicotwórczymi. Do powstania próchnicy niezbędne są trzy czynniki etiologiczne:
• bakterie próchnicotwórcze (głównie Streptococcus mutans, Streptococcus sanguis, Streptococcus salivarius i Streptococcus faecalis)
• węglowodany (szczególnie sacharoza)
• podatność tkanek zęba (związana m. in. ze stopniem ich mineralizacji)
Do tych trzech czynników często dodaje się także czas, przez który bakterie i substrat (cukry) są obecne na powierzchni zęba. Same bakterie nie mogą wywołać próchnicy. Do ich przemian enzymatycznych niezbędne są im węglowodany, szczególnie łatwo rozpuszczalne, rafinowane cukry proste jak sacharoza. W wyniku tych przemian z cukrów powstają kwasy. Kwasy obniżają pH płytki nazębnej. Jeśli pH spadnie poniżej pH krytycznego szkliwa (od 5,5 do 5,0), dochodzi do demineralizacji (odwapnienia). Objawia się ono jako tzw. biała plama próchnicowa (macula alba). Początkowe odwapnienie szkliwa jest jeszcze odwracalne. Ponowne uwapnienie można uzyskać poprzez idealną higienę i stosowanie specjalnych preparatów mineralizujących. Pomaga też ograniczenie spożycia cukrów prostych. Bez odpowiedniej reakcji, biała plama staje się coraz bardziej porowata. Poprzez odwapnione, porowate szkliwo, do głębszych warstw zęba (zębina) wnikają bakterie. Kruche nawisy odwapnionego szkliwa nad próchnicowo zmienioną zębiną, ulegają odłamaniu i tak tworzy się ubytek.
Leczenie próchnicy
Leczenie próchnicy polega na mechanicznym usunięciu zmienionych chorobowo tkanek zęba i uzupełnieniu ich materiałem kompozytowym. W Gabinecie Perła korzystamy z materiałów najwyższej jakości.
Choroby miazgi
Gdy proces próchnicowy nie zostanie na czas zatrzymany, może objąć miazgę zęba. Miazga jest galaretowatą tkanką znajdującą się w samym środku zęba, składającą się głównie z włókien, komórek, naczyń i nerwów. Na bakterie i wydzielane przez nie kwasy, reaguje zapaleniem. Zainfekowana miazga nie potrafi obronić się przed bakteriami. Gdy te wnikną do jej wnętrza, nieuchronnie doprowadza to do jej obumarcia, a następnie do rozpadu. Nieleczone zęby z martwą miazgą mogą stać się przyczyną zakażenia tkanek leżących głębiej. Tak powstają zapalne zmiany okołowierzchołkowe w postaci zapalnej ziarniny lub ropnia, które niszczą kość wokół zęba.
Leczenie kanałowe
Obumarłą, lub w stanie nieodwracalnego zapalenia, miazgę, należy usunąć z kanałów.Gdy miazga jest jeszcze żywa, można ją usunąć w znieczuleniu lub po założeniu na 2-3 tygodnie specjalnej wkładki dewitalizującej (tzw. „trucizny”). Kanały oczyszczamy mechanicznie pracując w nich specjalnymi narzędziami i chemicznie, płucząc je odkażającymi roztworami za pomocą igieł z bocznym otworem. Długości kanałów określamy za pomocą urządzenia zwanego endometrem. Zdjęcie RTG wykonane z umieszczonymi w kanałach narzędziami, pozwala ostatecznie potwierdzić ustalone wcześniej długości.